Leven van een Vegas-dealer

Introductie

Een dealer mag nooit opvallen. Als hij/zij dat doet, is daar zelden een goede reden voor.

Wanneer dealers hun werk goed doen, zijn ze praktisch onderdeel van het meubilair – vakkundig schudden van kaarten, chips uitdelen en het spel door laten gaan zonder veel rumoer.

Op het moment dat er iets mis gaat – of het nu gaat om een slecht gegooide kaart, een onjuiste uitbetaling of een langzaam behandeld spel, dan valt de dealer pas op.

Dit is niet evident aan een tafel van spelers die klaar zijn om zich meteen uit te laten bij een fout van de dealer.

Want eerlijk gezegd, hoe moeilijk kan het zijn om kaarten te delen?

Eigenlijk is het een stuk moeilijker dan je zou denken. In feite zal je waarschijnlijk verbaasd zijn om te leren hoe ervaren dealers moeten zijn om in de eerste plaats achter die tafel te mogen komen. Om uit te vinden wat er nodig is, spraken we met de doorgewinterde professionals Marc Shumsker, Matt Costa en Susan Wheatley, die ons alles vertelden over hun jarenlange ervaring aan de tafels.

De weg naar het casino begint in de klas.

Je hoeft geen universiteitsopleiding te hebben om een casinodealer te worden, maar in een casino is er geen ruimte voor fouten.

Fout delen kan het verschil betekenen tussen een speler die een fortuin wint of een speler die geen cent meer over houdt. De inzetten zijn hoog, valsspelers schuilen mogelijk achter elke hoek en spelers willen spelen dus zijn ongeduldig.

Iedereen die hoopt op een baan op de casinovloer wordt 80 à 100 uur in de training verwacht. Deze tijd wordt besteed aan het beheersen van slechts één spel (meestal blackjack) - en voor dat alles krijg je slechts één kans bij een auditie voor een baan.

In mijn tien jaar als onderwijzer, heb ik minimaal 80 tot 100 uur les gegeven per student en ik verwacht dat mijn studenten thuis net zoveel oefenen. Ik geef les in “kleine stapjes”; zodra je één stap beheerst, ga je door naar de volgende. Ga naar bed denkend aan blackjack-uitbetalingen en wordt tellend wakker.

Dealers moeten weten hoe te schudden, kaarten te gebruiken, chips te tellen, snel uitbetalingen te berekenen en met alle regels op een professionele manier om te gaan – dit alles terwijl het spel doorgaat. Uiteraard moeten ze ook vriendelijk en gastvrij zijn.

Op een gegeven moment moet een dealer minstens 3 dingen tegelijk doen: delen, kaarten op tafel leggen, met chips werken, kaarten vegen, de acties van de spelers voor handsignalen en inlegbewegingen in de gaten houden, en het beschermen van het spel tegen valsspelers.

Oefenen, oefenen, oefenen!

Neem bijvoorbeeld de gemiddelde 4 tot 9 weken durende blackjacktraining: Richt je de eerste twee weken op de technieken van delen. Studenten brengen hele dagen door met alleen maar het leren van de juiste schudtechniek, hoe je chips deelt en de basisprincipes van het leggen van de kaarten, terwijl ze hun handvaardigheid opbouwen. Daarna wordt er aan de dealers de basisregels van het spel geleerd, samen met het omgaan met chips.

Je werkt aan het onthouden van een paar dingen tegelijk en automatiseert ze, laat ze voor wat ze zijn, en gaat vervolgens door en leert een paar nieuwe dingen, en zo probeer je altijd beter te worden.

Zelfs de basisregels komen niet zomaar, en de tijd in training is nooit genoeg om je voor te bereiden op de auditie.

Veel studenten begrijpen niet dat lessen alleen zelden genoeg zijn om klaar te zijn voor een auditie. Zonder het besteden van de extra tijd en het werken aan de vaardigheden thuis, is een student voorbestemd om te falen...

Professionele casinodealers dienen ook goed om te gaan met camera’s. Dit vereist onnatuurlijke handbewegingen, die voorheen ongebruikte spieren spannen. Ze moeten ook gedragingen afleren die de meesten van ons doen zonder hierbij na te denken.

Susan Wheatley, een ervaren dealer en instructeur, deelt slechts enkele van de vele vaardigheden die een tweede natuur moeten worden:

Maak altijd je handen leeg (laat de binnen- en buitenkant van je handen zien) elke keer dat je geld laat vallen in het geldkistje – en bedek nooit je mond, zelfs niet om te hoesten (je zou een chip in je mond kunnen verbergen).

Geef of neem nooit iets van een speler van hand tot hand aan; geld moet altijd eerst op de tafel worden gelegd.

“Loop” altijd je spel door – één voor één delen bij het geven van de kaarten aan de spelers. Een dealer die aan de eerste persoon een kaart geeft moet de persoon aan de tegenovergestelde zijde van de tafel zien, anders kan de speler zijn/haar inzet proberen te verhogen of verlagen.

Keer om welke reden dan ook nooit je rug naar de tafel – een dealer moet altijd recht voor zich uit kijken, zelfs tijdens een “dood spel” – en nooit zijn armen kruisen, wat de indruk wekt dat je je verveelt.

In latere weken worden de studenten tegenover elkaar geplaatst - één beheert het spel terwijl de anderen spelen. Instructeurs kijken en maken correcties, maar maken het nooit te makkelijk voor de studenten. Als het delen sneller gaat, voeren de leerkrachten de druk op door de studenten onderling uit te dagen – onjuist geven van chips, onjuiste inzetten toevoegen of kaarten ruilen wanneer de dealer niet kijkt.

Zoals bij de audities in de klas worden vaker obscure scenario's geïntroduceerd in games, om dealers te trainen moeilijke situaties en vreemde inleggen te beheersen, terwijl ze kalm blijven en hun mechanismen bekijken. De druk neemt toe, en vaardigheden worden cruciaal.

Als je te traag bent zal je het nooit redden om auditie te doen.

Audities zijn meedogenloos

Om een auditie te verdienen en voor de cursus te slagen, moeten studenten meestal in staat zijn om 6 pakken kaarten in minder dan twee minuten te schudden. Dat zal niet voldoende in een casino, want daar krijgen dealers slechts één minuut en tien seconden. Schud te langzaam en je wordt gewaarschuwd. Lukt het niet om je te verbeteren, dan is het gedaan.

Na een week oefenen, kon ik het nog nauwelijks binnen drie minuten doen. Ik kwam niet onder de 2 minuten na week 2 of 3. Dealers doen alsof het makkelijk is – het is iets anders wanneer je nieuw bent.

Ze creëren uitdagende situaties, wagen hun kans zoals spelers kunnen doen... aan het einde van de auditie zweten dealers vaak en zijn hun zenuwen tot het uiterste gespannen. Er zijn zo veel details dat het bijna onmogelijk is voor een student om niet de hele tijd te worden gecorrigeerd. De zeldzame dealers die alles juist doen, worden niet geprezen - het is wat ze horen te doen - en men kijkt rustig toe op zoek om toch fouten te vinden.

Het succesvol doorlopen van een klasauditie wordt beloond met een certificaat. Maar de echte uitdaging moet nog komen: Een live-auditie in een casino met echte spelers, echt geld en een echte baan in het casino.

Mijn eerste casino-auditie was een waas - Ik was zo zenuwachtig dat ik me niets meer herinnerde toen ik weg liep. Het bestond uit twee sessies van 7 minuten op aparte blackjacktafels in een live-casino op een drukke vrijdagavond. Omdat het bij de auditie om de correcte afhandeling van het echte geld van echte spelers gaat, kunnen fouten ook echt een gevolg hebben. Het casino wil je misschien niet contracteren of spelers kunnen boos worden - en het zal jouw schuld zijn.

Dealers die auditie doen voor een casinobaan moeten omgaan met diverse spellen gekozen door de casinomanager. Soms, maar niet altijd kan een dealer de games vooraf ontdekken. $2-$5 No-Limit Texas Hold'em, $4-$8 Limit Omaha en $1-$5 Seven Card Stud zijn een aantal voorbeelden – maar het komt meestal neer op de meest populaire spellen in dat casino.

De manager beoordeelt de dealer op zijn/haar vermogen om het spel te leiden, totale persoonlijkheid, uitstraling en professionaliteit – evenals welke andere criteria ook waaraan hij aandacht hecht

Ze lieten me een kamer binnen met 25 of meer andere potentiële dealers, en tot mijn verbazing hadden ze muziek aangezet en lieten ons allemaal “de hokey pokey” doen. Daarna speelden we een spel waarbij ze ons elk een lijst met 20 items overhandigden, zoals “vind iemand in de groep die als Donald Duck kan praten” of “vind iemand uit het Midden-Westen” – en we hadden 20 minuten om dit te doen. Als je bang bent om met mensen te praten, zal je niet worden aangenomen. Personaliteit speelt een belangrijke rol.

Recent afgestudeerden moeten vaak concurreren tegen andere ervaren dealers. In de meeste gevallen, als het casino extern dealers aanneemt, zullen ze aanzienlijk minder dan de helft van degenen aannemen die auditie doen.

Als een dealer niet helemaal slaagt voor een auditie, maar wel het soort persoon lijkt te zijn die het casino graag zou willen aannemen, zal het casino hem/haar soms een een andere baan dan dealer aanbieden.

Er is een element van “wat je weet” – maar vaker gaat het om wie je bent.

Heb je het in je?

Het duurt jaren van regulier delen om alle lessen te leren die er zijn. Deze kunnen gewoon niet worden geleerd in een klas.

Als dealer, instructeur en inhuurder van honderden dealers heeft Marc Shumsker uniek een inzicht in de aard van de persoon die het in zich heeft om het te maken als een dealer. Enkele factoren die telkens belangrijk zijn:

• Mechanismen – Per ongeluk tonen van kaarten, iemand het verkeerde bedrag betalen, of foute spins doen op de roulette zijn allemaal voorbeelden van dingen die een dealer onmiddellijk zijn/haar baan kan kosten. Handigheid is cruciaal; spelers hebben een hekel aan het wachten op langzaam delende dealers.
• Procedure – Kennen ze de regels en kunnen ze het spel blijven volgen? Hebben ze de nodige rekenkundige vaardigheden?
• Houding & persoonlijkheid – Zijn ze professioneel en gastvrij? Glimlachen ze, communiceren en communiceren ze op de juiste wijze – zelfs nadat ze fouten hebben gemaakt? En hoe communiceren ze met hun collega´s? Houding is erg belangrijk.
• Vermogen om instructies op te volgen – De realiteit is dat tussen verschillende casino's procedures bijna nooit identiek zijn. Wat er is geleerd in de training is mogelijk niet de manier hoe een casino het verwacht; niet bereid zijn om je aan te passen is een kans om een job te mislopen.
• Vermogen om kritiek te accepteren – Fouten zijn een deel van het werk en de spelers schreeuwen vaak ruw, en recht in het gezicht van een dealer.

Dealers op topniveau zijn in staat om een snel speltempo aan te houden, wat sterke mentale en fysieke reflexen vereist. De humor is belangrijk om de entertainmentfactor te kunnen behouden, wat de spelers ook tegen je zeggen.

Dealers op topniveau nemen hun problemen niet mee. Ze glimlachen en begroeten elke klant en bedanken hem/haar voor het spelen wanneer ze vertrekken. Ze houden het spel leuk, terwijl ze zorgen voor spelveiligheid en de toezichthouders op de vloer bewust maken van dronken of minderjarige spelers.

Een dealer moet een perfectionist worden, omdat ze verantwoordelijk zijn voor alles wat er gebeurt op hun tafel – maar fouten zijn onvermijdelijk, Daarom moet hij/zij weten wanneer het tijd is om een supervisor in te schakelen.

Fouten zijn een deel van het werk - ik maak ze nog steeds dagelijks en ik heb dit altijd gedaan. Het belangrijkste wat ik kan benadrukken voor een nieuwe dealer is om je eigen fouten nooit recht te zetten. Hier kan je voor worden ontslagen want dit is de taak van de floorman.

Samenvattend wil Marc dit zeggen:

De baan kan een beetje een sleur worden. De sector […] heeft na verloop van tijd invloed op de mensen. Een ervaren dealer die dit alles soms even beu wordt is normaal, en wanneer ze dit uiten aan andere teamleden, kunnen ze het hele team naar beneden halen.

Dealers moeten ook voorbereid zijn op de realiteit van de baan.

Werken als dealer betekent lange dagen, veel overuren en het werken op feestdagen en in het weekend, zelfs wanneer het niet een gewone dienst is. In sommige casino's wordt roken vaak toegestaan aan de tafel en soms kan een dealer worden gevraagd zich op een bepaalde manier te kleden.

Ik kende een dealer die ter plekke werd ontslagen voor het wegzwaaien van rook uit haar gezicht. De klant heeft het recht om te roken en ik had eens een tafel vol met rokers zonder aandacht voor mij hoewel ik 8 maanden zwanger was.

Het werk van een dealer verandert altijd en evolueert; de dealer moet gewijd blijven aan het leren van nieuwe games en zich aanpassen aan nieuwe regels, het bijhouden van de normen opgesteld door de WSOP en andere grote casino´s.

Technologie verandert ook steeds, van de invoering van schudmachines tot het leren van het "Bravo" toezichtsysteem op spelers, het invoeren van stoelen en het systeem onder controle houden, terwijl een dealer natuurlijk ook nog zijn 'gewone' job moet uitvoeren.

Eén van de meest onverwachte uitdagingen is de moreel uitdagende situatie van het aannemen van geld van spelers – zelfs als je weet dat ze het zich niet kunnen veroorloven. En dan is er de uitdaging van het omgaan met de spelers.

Er is ook dit gevoel van onrecht, dat leidt tot het uitschelden van en kleineren van dealers door spelers, alsof we ondermaats zijn. Een dag op het werk kan mentaal belastend zijn.

Delen kan veel lijken op babysitten. Sommige spelers zijn controlefreaks en willen proberen om het hele spel te leiden, anderen willen de dealer vertellen dat hij/zij fouten heeft gemaakt, terwijl er niets mis is gegaan.

Het komt regelmatig voor dat spelers niet goed met elkaar kunnen opschieten, en de dealer moet dat dan oplossen. “Oké iedereen, laten we gewoon kaarten” is een veel voorkomende zin die de dealer zegt in pokerruimtes.

Spelers vergeten soms dat dealers gewoon mensen zijn die werken om hun kost te verdienen.

Soms worden spelers uit het casino gezet (bijvoorbeeld wanneer ze zich te hard misdragen), maar voor dealers staat hun hele baan op het spel als ze van zich afbijten. Het casino moet ook voorzichtig zijn met wie ze buiten het casino zetten, want je weet nooit wie veel geld heeft.

Dat menselijke element is waar dingen echt interessant worden – want hoe goed getraind je ook bent, er is niets dat je kan voorbereiden op een aantal vreemde dingen die je zal zien op de vloer.

Bekentenissen van een casinodealer

Voor je plezier, hebben we enkele verhalen van dealers voor je samengesteld:

Aan de crapstafel rolde op een avond een heer, de gokker, de dobbelsteen en zei: “HET IS MIJN DAG!” Bij de tweede worp schreeuwde hij, “HET IS MIJN DAG!” Bij de zesde worp wierp hij de dobbelsteen en stond op het punt weer te roepen toen hij achterover viel. Op het moment was het erg grappig - tot we beseften dat hij niet meer leefde.

Op een andere avond tijdens het delen van poker, deed een speler zijn inzet en viel op de grond. Terwijl de beveiliging en paramedici zich over hem ontfermden, riep de supervisor zijn vrouw, die op speelautomaten aan het spelen was. Bij het zien van haar man op de grond, vroeg ze of dat zijn chips waren - en of ze nog steeds in het spel waren. Dat waren ze, dus ging ze zitten en won uiteindelijk de pot.”

“De media die pokerspelers tonen die gek worden als ze honderdduizenden dollars winnen heeft geleid tot een epidemie van pokerspelers die handelen alsof ze de loterij gewonnen hebben, wanneer ze een pot winnen van $ 200. Ik had een speler in een toernooi en trok zijn/haar kaart, en hij/zij schreeuwde drie keer "WOO!", rende helemaal naar de kassier alsof hij wegrende voor een explosie, rende terug naar zijn tafel en slaakte nog twee keer "WOO!".

Dit alles na het winnen van een hand in een toernooi met 2 overgebleven tafels, waar slechts 7 mensen werden betaald en de eerste plaats slechts ongeveer $ 1.800 opleverde. Hij/zij werd apart genomen en gedwongen om een paar handen te missen.

Ik had eens een speler aan mijn tafel en kocht in voor tweeduizend dollar. Ik ging over tot de gebruikelijke small talk, “Hoe gaat het?” “Hoe gaat het vanavond?” – maar ik kreeg helemaal geen antwoord. Ik zette dat van me af. De speler had geen geluk met de kaarten - en na het verliezen van tien handen op rij voor tweehonderd dollar per keer, keek hij me aan en zei: “F--k You Man!

Ik riep meteen mijn supervisor. De uitleg van de speler was dat ik een “een grote onvriendelijke reus” was. De kaarten waren niet in zijn voordeel, maar het gevoel van onrecht leidde hem ertoe alle schuld te geven aan de enige andere persoon die bij hem in de buurt was – de dealer.

Eén van mijn medewerkers deelde aan een tafel waar een speler thee bij de serveerster had besteld. Toen deze kwam, nam hij een paar pakjes crackers, verfrommelde ze, gooide de crackers in het kopje thee, en gebruikte het deksel van de verpakking als een lepel, terwijl hij de crackers slordig opat. Twee spelers walgden hier zo van dat ze de tafel verlieten.

Het was vrijdagavond, ik deelde een volledige blackjacktafel toen de man in het midden zijn jas een beetje opende, deze onthulde een middelgrote slang gewikkeld rond zijn nek. Ik vroeg hem of de slang echt was - en voordat hij antwoordde, bewoog het hoofd en de slang keek me recht aan! Ik kon mijn tafel niet verlaten, dus bewoog ik wat naar achteren en riep de vloersupervisor (met een vrij hoge stem). Er werd hem gevraagd te vertrekken.

Ik moest een surveillancesituatie evalueren waarbij een speler zijn/haar kaarten paste, door ze te plaatsen onder de dealer button lang voordat het zijn/haar beurt was en verliet de tafel. De speler naast hem/haar pakte vervolgens die kaarten op en mengde ze met zijn eigen kaarten om een zo goed mogelijke hand te maken. De dealer was een nieuweling en had het niet gezien. De bedriegende speler ging door met het spelen van de hand en verloor nog steeds!

Toen de bedrieger de tafel verliet, diende een andere speler aan de tafel een klacht in bij de dealer dat hij het had gezien. De dealer was zo zenuwachtig over het feit dat hij in de problemen zou komen dat hij geen supervisor riep. Voor zover ik weet, werkt deze dealer niet meer in de sector.

Ik deelde blackjack; twee mannen zaten aan de tafel en dronken bier. Eén van de mannen liet de andere man lachen, en hij spuugde hierdoor bier over mij heen. Ze werden buiten de deur gezet. Een andere keer, terwijl ik blackjack dealde op een rookvrije tafel, vertelde ik een jongeman dat hij niet kon roken aan mijn tafel. Hij draaide zijn sigaret om, in zijn mond, nog steeds brandend. Hij mocht ook vertrekken.

Het is niet allemaal plezier en games – maar het is een geweldige baan

Deze verhalen zijn talrijk – de vreemde dingen die dealers zien en ervaren in hun carrière kunnen een bibliotheek vullen.

Maar terwijl de baan veeleisend kan zijn, de spelers weerbarstig, komt het delen met een solide salaris en de kans om te kaarten om brood op de plank te brengen. Dit levert voldoende op om het niet op te geven voor iets anders.

Het is een baan die je gewoon niet opgeeft. Verhuizen naar Vegas was een openbaring - toen New York New York voor de eerste keer haar deuren opende, kwamen er in één week meer dan 1 miljoen mensen. Ik hou er absoluut van daar te werken.

Aan mensen vragen waar ze vandaan komen, zou mij antwoorden opleveren als Engeland, Frankrijk, China, en eigenlijk zowat alle staten van de Verenigde Staten en de rest van de wereld. Ik begeleidde beroemdheden, werkte in zeer exclusieve zalen zowel als op tafels met lage inzetten. Alles was leuk.

Ik had tafelspelen gespeeld met mijn vader toen ik ouder werd, en ik beschikte over veel ervaring in poker. Ik dacht bij mijzelf dat ik het leuk zou vinden. Ik had gelijk en zelfs nog meer, en ik vind het tot op vandaag nog steeds leuk.

Voor de spelers die dit lezen – hopelijk heeft dit jullie een beetje meer inzicht gegeven in hoe veeleisend de baan voor een dealer echt is en over hoeveel vaardigheden hij/zij moet beschikken. Zij verdienen veel meer krediet dan de meesten hen zullen geven.

Dus de volgende keer dat je aan een tafel bent, vergeet niet om enkele fooien aan je dealer te geven – ze verdienen het zeker.

En speel vooral verantwoord!